Jan Żabiński

Biografia

W 1914 zdał maturę w prywatnym gimnazjum Michała Kreczmara. Przed wybuchem I wojny światowej trenował lekkoatletykę – specjalizował się w sprintach na 100 m. Z wynikiem 11,1 s (bardzo dobrym jak na tamte czasy) był wieloletnim rekordzistą Warszawy w biegu na tym dystansie. Po maturze rozpoczął studia zoologii na Uniwersytecie Warszawskim i studia rolnicze w Królesko-Polskiej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego. Prawdopodobnie już w 1914 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W POW ukończył kursy żołnierski, podoficerski i oficerski. Podczas I wojny światowej działał w Oddziale Pogotowia i w Straży Obywatelskiej. W 1918 jako członek Żandarmerii POW rozbrajał w Warszawie Niemców. Brał udział w zdobyciu siedziby tajnej policji niemieckiej przy ul. Wierzbowej oraz Ratusza w Warszawie. Za te akcje otrzymał awans na stopień wachmistrza POW. W listopadzie i grudniu 1918 służył w osobistej ochronie Józefa Piłsudskiego. W styczniu 1919 był instruktorem wojskowym w Milicji Ludowej, formacji, której celem było zapewnienie bezpieczeństwa mieszkańcom miast i wsi, walka z chaosem społecznym oraz zapewnienie wprowadzania zarządzeń władz państwowych. W czerwcu 1919 otrzymał awans na stopień podporucznika i jako dowódca plutonu, a następnie kompanii służył w IV batalionie 28 Pułku Strzelców Kaniowskich. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył m.in. w obronie Wilna, nad Narwią pod Tykocinem, pod Sokołami, Zambrowem, Ostrowią Mazowiecką-Komorowem, nad Wisłą pod Wyszkowem, pod Białymstokiem i Grodnem. W grudniu 1920 został zwolniony ze służby czynnej w Wojsku Polskim. Jako oficer rezerwy otrzymał przydział do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. W 1921 za zasługi na polu walki otrzymał Krzyż Walecznych.

Po zakończeniu służby wojskowej powrócił na studia. W 1923 zdobył dyplom uprawniający do nauczania geografii i przyrody w szkołach średnich i wyższych. W 1924 uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora filozofii na podstawie pracy O zjawiskach regulacyjnych w parablaście ryb kościstych. W 1925 uzyskał w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego stopień inżyniera agronomii na podstawie pracy Uprawa gruntów lekkich. Pracował jako asystent, a później adiunkt w Katedrze Zoologii Ogólnej i Fizjologii Zwierząt Domowych w SGGW.

Mając już poważny dorobek naukowy, został organizatorem Ogrodu Zoologicznego w Warszawie, a w 1929 został powołany na dyrektora Ogrodu. W 1929 został przyjęty w poczet członków Międzynarodowej Konferencji Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych Środkowej Europy, która w 1935 zmieniła nazwę na Międzynarodowy Związek Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych. W 1935 warszawskie zoo zostało wpisane do Międzynarodowego Towarzystwa Ochrony Żubra (MTOŻ). Żabiński został później przewodniczącym polskiego oddziału MTOŻ oraz wiceprzewodniczącym tej organizacji. Sprowadzał nowe żubry do Puszczy Białowieskiej.

II wojna światowa
19 marca 1939 został awansowany do stopnia porucznika w korpusie oficerów piechoty. Przed wrześniem 1939 nie został zmobilizowany. 7 września opuścił Warszawę. 8 września dołączył jako ochotnik do 2 batalionu balonowego, z którym dotarł do Terespola. Ponieważ batalion został rozwiązany zdecydował się powrócić do Warszawy. W czasie powrotu zatrzymał się na nocleg u znajomych w Mieni pod Warszawą. Do majątku wkroczyli żołnierze Wehrmachtu, wśród których oficerem był doktor R. Müller z Królewca, jego znajomy z Międzynarodowego Związku Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych. Niemiec zabrał go w „dżentelmeńską niewolę” i po kapitulacji Warszawy odwiózł do granic Warszawy. We wrześniu 1939 zoo, które było położone blisko jednej z baterii artylerii obrony przeciwlotniczej Warszawy, zostało zbombardowane. Wiele zwierząt wówczas zginęło lub uciekło z ogrodu. Warto dodać, że zwierzęta z warszawskiego ogrodu zoologicznego były także zjadane przez głodujących mieszkańców Warszawy. Niektóre z niebezpiecznych drapieżników zostały zastrzelone w obawie przed zagrożeniem dla bezpieczeństwa mieszkańców miasta. Wiele z pozostałych Niemcy zabili, a najcenniejsze wywieźli później do innych ogrodów (m.in. w Berlinie, Królewcu, Hanowerze i Wiedniu). Władze niemieckie zlikwidowały warszawskie zoo, a na jego terenie utworzyły początkowo tuczarnię świń, a następnie hodowlę lisów na futra. Niemieckie władze okupacyjne zezwoliły Żabińskiemu na zamieszkanie wraz z rodziną w jego willi na terenie zoo, która ocalała. Żabiński pracował w zarządzie miejskim Warszawy na stanowisku kierownika Wydziału Ogrodniczego. Otrzymał ausweis, który pozwalał mu na swobodne poruszanie się po mieście i zdobywanie pożywienia dla hodowanych świń i lisów.

Opustoszałe pomieszczenia zoo Jan Żabiński wraz z żoną Antoniną wykorzystywali do ukrywania Żydów przemycanych z terenu warszawskiego getta. W przemycie tym Żabiński osobiście brał udział, odwiedzając getto pod pozorem poszukiwania odpadów do karmienia świń, hodowanych wówczas na terenie ogrodu. W ciągu trzech lat przez zoo przeszły setki uciekinierów, niektórzy z nich mieszkali w piwnicy modernistycznej willi dyrektora ogrodu, nazywanej willą Pod Zwariowaną Gwiazdą, w której mieszkali Żabińscy. Tę działalność dr. Żabińskiego i jego żony uhonorował izraelski instytut Jad Waszem, nadając obojgu 21 września 1965 tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Wśród uratowanych przez nich była m.in. rzeźbiarka Magdalena Gross. Żabiński wspierał też m.in. przebywającego w getcie entomologa Szymona Tenenbauma, który powierzył mu swoją kolekcję okazów bezkręgowców.

W czasie niemieckiej okupacji Żabiński wykładał na tajnych kompletach: biologię i parazytologię na Wydziale Medycznym oraz zoologię ogólną na Wydziale Farmaceutycznym i Stomatologicznym podziemnego Uniwersytetu Warszawskiego.

Żabiński, jako aktywny członek ruchu oporu, wykorzystywał ogród zoologiczny do celów konspiracyjnych, o czym świadczy przechowywanie amunicji zakopanej na wybiegu dla słoni, natomiast większą ilość materiałów wybuchowych ukrywano w szpitalu dla zwierząt. Osobiście zajmował się hodowlą pasożytów (włosieni krętych), którymi zatruwano dania mięsne w lokalach dla Niemców oraz mięso wysyłane paczkami z żywnością do Niemiec.

Był członkiem Armii Krajowej ps. „Franciszek”. W powstaniu warszawskim dowodził I plutonem 8 kompanii Kedywu „Kolegium C” w batalionie „Kiliński”. Współdziałając z III plutonem 8 kompanii zlikwidował punkty oporu Niemców na ul. Widok i w Alejach Jerozolimskich nr 28 i 30. Osobistą brawurą i odwagą przyczynił się do zdobycia hotelu dla niemieckich kolejarzy przy ul. Widok i hotelu dla Wehrmachtu ("Soldatenheim") w Alejach Jerozolimskich 20. Za swoje dokonania w powstaniu został odznaczony Krzyżem Walecznych po raz drugi. 9 sierpnia 1944 został ciężko ranny i do końca powstania przebywał w szpitalach. Po kapitulacji powstania był jeńcem Stalagu XI A Gross Lübars, Stalagu XI A Altengrabow, Stalagu X B Sandbostel i Oflagu X C Lübeck.

Po wojnie
Pod koniec 1945 wrócił do Polski i przystąpił do odbudowy zniszczonego ogrodu zoologicznego. W 1946 habilitował się w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Podjął także pracę naukową oraz popularyzatorską, głównie w Polskim Radiu. Ogółem, od 1926 wygłosił ponad 1500 pogadanek radiowych. Od 1947 był członkiem Państwowej Rady Ochrony Przyrody. Popularyzował akcję przywracania żubra przyrodzie, od 1947 redagował „Księgi Rodowodowe Żubrów”.

W 1951 z uwagi na swoją AK-owską przeszłość został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska dyrektora Ogrodu Zoologicznego w Warszawie. W latach 1952–1953 wykładał fizjologię zwierząt w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w WarszawieW 1914 zdał maturę w prywatnym gimnazjum Michała Kreczmara. Przed wybuchem I wojny światowej trenował lekkoatletykę – specjalizował się w sprintach na 100 m. Z wynikiem 11,1 s (bardzo dobrym jak na tamte czasy) był wieloletnim rekordzistą Warszawy w biegu na tym dystansie. Po maturze rozpoczął studia zoologii na Uniwersytecie Warszawskim i studia rolnicze w Królesko-Polskiej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego. Prawdopodobnie już w 1914 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W POW ukończył kursy żołnierski, podoficerski i oficerski. Podczas I wojny światowej działał w Oddziale Pogotowia i w Straży Obywatelskiej. W 1918 jako członek Żandarmerii POW rozbrajał w Warszawie Niemców. Brał udział w zdobyciu siedziby tajnej policji niemieckiej przy ul. Wierzbowej oraz Ratusza w Warszawie. Za te akcje otrzymał awans na stopień wachmistrza POW. W listopadzie i grudniu 1918 służył w osobistej ochronie Józefa Piłsudskiego. W styczniu 1919 był instruktorem wojskowym w Milicji Ludowej, formacji, której celem było zapewnienie bezpieczeństwa mieszkańcom miast i wsi, walka z chaosem społecznym oraz zapewnienie wprowadzania zarządzeń władz państwowych. W czerwcu 1919 otrzymał awans na stopień podporucznika i jako dowódca plutonu, a następnie kompanii służył w IV batalionie 28 Pułku Strzelców Kaniowskich. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Walczył m.in. w obronie Wilna, nad Narwią pod Tykocinem, pod Sokołami, Zambrowem, Ostrowią Mazowiecką-Komorowem, nad Wisłą pod Wyszkowem, pod Białymstokiem i Grodnem. W grudniu 1920 został zwolniony ze służby czynnej w Wojsku Polskim. Jako oficer rezerwy otrzymał przydział do 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej. W 1921 za zasługi na polu walki otrzymał Krzyż Walecznych.

Po zakończeniu służby wojskowej powrócił na studia. W 1923 zdobył dyplom uprawniający do nauczania geografii i przyrody w szkołach średnich i wyższych. W 1924 uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora filozofii na podstawie pracy O zjawiskach regulacyjnych w parablaście ryb kościstych. W 1925 uzyskał w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego stopień inżyniera agronomii na podstawie pracy Uprawa gruntów lekkich. Pracował jako asystent, a później adiunkt w Katedrze Zoologii Ogólnej i Fizjologii Zwierząt Domowych w SGGW.

Mając już poważny dorobek naukowy, został organizatorem Ogrodu Zoologicznego w Warszawie, a w 1929 został powołany na dyrektora Ogrodu. W 1929 został przyjęty w poczet członków Międzynarodowej Konferencji Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych Środkowej Europy, która w 1935 zmieniła nazwę na Międzynarodowy Związek Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych. W 1935 warszawskie zoo zostało wpisane do Międzynarodowego Towarzystwa Ochrony Żubra (MTOŻ). Żabiński został później przewodniczącym polskiego oddziału MTOŻ oraz wiceprzewodniczącym tej organizacji. Sprowadzał nowe żubry do Puszczy Białowieskiej.

II wojna światowa
19 marca 1939 został awansowany do stopnia porucznika w korpusie oficerów piechoty. Przed wrześniem 1939 nie został zmobilizowany. 7 września opuścił Warszawę. 8 września dołączył jako ochotnik do 2 batalionu balonowego, z którym dotarł do Terespola. Ponieważ batalion został rozwiązany zdecydował się powrócić do Warszawy. W czasie powrotu zatrzymał się na nocleg u znajomych w Mieni pod Warszawą. Do majątku wkroczyli żołnierze Wehrmachtu, wśród których oficerem był doktor R. Müller z Królewca, jego znajomy z Międzynarodowego Związku Dyrektorów Ogrodów Zoologicznych. Niemiec zabrał go w „dżentelmeńską niewolę” i po kapitulacji Warszawy odwiózł do granic Warszawy. We wrześniu 1939 zoo, które było położone blisko jednej z baterii artylerii obrony przeciwlotniczej Warszawy, zostało zbombardowane. Wiele zwierząt wówczas zginęło lub uciekło z ogrodu. Warto dodać, że zwierzęta z warszawskiego ogrodu zoologicznego były także zjadane przez głodujących mieszkańców Warszawy. Niektóre z niebezpiecznych drapieżników zostały zastrzelone w obawie przed zagrożeniem dla bezpieczeństwa mieszkańców miasta. Wiele z pozostałych Niemcy zabili, a najcenniejsze wywieźli później do innych ogrodów (m.in. w Berlinie, Królewcu, Hanowerze i Wiedniu). Władze niemieckie zlikwidowały warszawskie zoo, a na jego terenie utworzyły początkowo tuczarnię świń, a następnie hodowlę lisów na futra. Niemieckie władze okupacyjne zezwoliły Żabińskiemu na zamieszkanie wraz z rodziną w jego willi na terenie zoo, która ocalała. Żabiński pracował w zarządzie miejskim Warszawy na stanowisku kierownika Wydziału Ogrodniczego. Otrzymał ausweis, który pozwalał mu na swobodne poruszanie się po mieście i zdobywanie pożywienia dla hodowanych świń i lisów.

Opustoszałe pomieszczenia zoo Jan Żabiński wraz z żoną Antoniną wykorzystywali do ukrywania Żydów przemycanych z terenu warszawskiego getta. W przemycie tym Żabiński osobiście brał udział, odwiedzając getto pod pozorem poszukiwania odpadów do karmienia świń, hodowanych wówczas na terenie ogrodu. W ciągu trzech lat przez zoo przeszły setki uciekinierów, niektórzy z nich mieszkali w piwnicy modernistycznej willi dyrektora ogrodu, nazywanej willą Pod Zwariowaną Gwiazdą, w której mieszkali Żabińscy. Tę działalność dr. Żabińskiego i jego żony uhonorował izraelski instytut Jad Waszem, nadając obojgu 21 września 1965 tytuł Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Wśród uratowanych przez nich była m.in. rzeźbiarka Magdalena Gross. Żabiński wspierał też m.in. przebywającego w getcie entomologa Szymona Tenenbauma, który powierzył mu swoją kolekcję okazów bezkręgowców.

W czasie niemieckiej okupacji Żabiński wykładał na tajnych kompletach: biologię i parazytologię na Wydziale Medycznym oraz zoologię ogólną na Wydziale Farmaceutycznym i Stomatologicznym podziemnego Uniwersytetu Warszawskiego.

Żabiński, jako aktywny członek ruchu oporu, wykorzystywał ogród zoologiczny do celów konspiracyjnych, o czym świadczy przechowywanie amunicji zakopanej na wybiegu dla słoni, natomiast większą ilość materiałów wybuchowych ukrywano w szpitalu dla zwierząt. Osobiście zajmował się hodowlą pasożytów (włosieni krętych), którymi zatruwano dania mięsne w lokalach dla Niemców oraz mięso wysyłane paczkami z żywnością do Niemiec.

Był członkiem Armii Krajowej ps. „Franciszek”. W powstaniu warszawskim dowodził I plutonem 8 kompanii Kedywu „Kolegium C” w batalionie „Kiliński”. Współdziałając z III plutonem 8 kompanii zlikwidował punkty oporu Niemców na ul. Widok i w Alejach Jerozolimskich nr 28 i 30. Osobistą brawurą i odwagą przyczynił się do zdobycia hotelu dla niemieckich kolejarzy przy ul. Widok i hotelu dla Wehrmachtu ("Soldatenheim") w Alejach Jerozolimskich 20. Za swoje dokonania w powstaniu został odznaczony Krzyżem Walecznych po raz drugi. 9 sierpnia 1944 został ciężko ranny i do końca powstania przebywał w szpitalach. Po kapitulacji powstania był jeńcem Stalagu XI A Gross Lübars, Stalagu XI A Altengrabow, Stalagu X B Sandbostel i Oflagu X C Lübeck.

Po wojnie
Pod koniec 1945 wrócił do Polski i przystąpił do odbudowy zniszczonego ogrodu zoologicznego. W 1946 habilitował się w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Podjął także pracę naukową oraz popularyzatorską, głównie w Polskim Radiu. Ogółem, od 1926 wygłosił ponad 1500 pogadanek radiowych. Od 1947 był członkiem Państwowej Rady Ochrony Przyrody. Popularyzował akcję przywracania żubra przyrodzie, od 1947 redagował „Księgi Rodowodowe Żubrów”.
W 1951 z uwagi na swoją AK-owską przeszłość został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska dyrektora Ogrodu Zoologicznego w Warszawie. W latach 1952–1953 wykładał fizjologię zwierząt w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie.

Biogram za wikipedia.