Jerzy Andrzejewski
Biografia
Uczył się w Gimnazjum im. J. Zamoyskiego w Warszawie. W 1927 roku zdał maturę i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1932 na łamach dziennika "ABC". W 1936 ogłosił tom opowiadań Drogi nieuniknione w Bibliotece "Prosto z mostu", a rozgłos przyniosła mu powieść Ład serca z 1938. Był wówczas uważany za przedstawiciela literatury nurtu chrześcijańskiego. Był związany ze środowiskiem nacjonalistycznego pisma "Prosto z mostu", z którym zerwał w proteście przeciwko artykułom antyżydowskim. W 1936 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich. W czasie II wojny światowej udzielał się jako działacz podziemia. Był zaangażowany m.in. w pomoc Żydom.
Po 1945 razem z Czesławem Miłoszem napisał scenariusz filmu „Robinson warszawski”, inspirowanego doświadczeniami Władysława Szpilmana. Gdy scenariusz zmieniono z powodów ideologicznych, Czesław Miłosz wycofał swoje nazwisko. W latach 1949–1952 mieszkał w Szczecinie. Był pierwszym prezesem szczecińskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Wspólnie z Heleną Kurcyusz i Konstantym Ildefonsem Gałczyńskim założył Klub 13 Muz. W latach 1952–1954 redaktor naczelny "Przeglądu Kulturalnego". W latach 1955–1956 członek zespołu redakcyjnego "Twórczości". W latach 1972–1979 stały współpracownik "Literatury". W latach 1952–1956 poseł na Sejm.
W okresie stalinowskim pisał propagandowe teksty, popierające socrealizm i zaangażowanie ludzi sztuki po stronie władzy komunistycznej, m.in. Partia i twórczość pisarza. Z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej wystąpił w 1957.Od lat 60. aktywny uczestnik opozycji demokratycznej.. W latach 70. Współzałożył Komitet Obrony Robotników. Życie prywatne Andrzejewskiego było rozdarte pomiędzy dwa światy. Z jednej strony był dwukrotnie żonaty, z drugiej miał intymne związki z mężczyznami. Zmarł w nocy z 19 na 20 kwietnia 1983 roku.