Biografia
Danuta Szaflarska przyszła na świat we wsi na słowackiej granicy, w rodzinie nauczycieli. Jej rodzice nie mieli gdzie mieszkać. Początkowo odnajmowali pokój w leśniczówce, potem przeprowadzili się do szkoły. Już w dzieciństwie odkryła magię teatru, kiedy razem z bratem i dziećmi ze wsi odgrywała różne scenki. Kiedy miała 9 lat, zmarł nagle na zapalenie ślepej kiszki jej ukochany ojciec. Wraz z matką i młodszym bratem opuściła wieś i wyjechała do Nowego Sącza. Tam w szkole zaczęła grać w kółku teatralnym, do którego zaprosił ją prowadzący je nauczyciel, Bolesław Barbacki, który usłyszał małą Danusię przy odmawianiu w szkole pacierza.
Po ukończeniu gimnazjum chciała zostać lekarzem, jednak studiowanie medycyny było zbyt kosztowne. Wybrała więc Wyższą Szkołę Handlową w Krakowie. Jednak musiała przerwać studia, gdyż zachorowała na tyfus. Kiedy wyzdrowiała, jej gimnazjalni koledzy namówili ją do zdawania na studia aktorskie w Warszawie. Pierwsze podejście do egzaminu nie poszło jej dobrze, gdyż nie była przygotowana z wiedzy teoretycznej. Jednak zasiadający w komisji egzaminacyjnej Aleksander Zelwerowicz dał jej drugą szansę. Zalecił młodej Szaflarskiej przeczytanie „Pięćdziesięciu lat teatru” Orlicza. Przeczytała i została przyjęta. 14 września 1939 roku zadebiutowała na deskach Teatru na Pohulance w Wilnie. Grala tam do 1941, kiedy wyjechała do Warszawy. Tam była do końca wojny. Uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim, jako łączniczka.
Po wojnie, w latach 1945-1946 pracowała w Starym Teatrze w Krakowie, gdzie odkrył ją Leopold Buczkowski i zaangażował do swojego filmu „Zakazane pioseneki”. Ten film uczynił ją popularną w całej Polsce. Wraz z Jerzym Duszyńskim stworzyli pierwszą parę amantów polskiego kina. W 1946 roku dwutygodnik „Film” umieścił Danutę Szaflarską na okładce swego pierwszego numeru. Występowała w Łodzi w Teatrze Kameralnym (1946-1949). W 1949 roku, po likwidacji Teatru Kameralnego, wraz z zespołem Erwina Axera przeniosła się do Warszawy. Do 1957 roku występowała w Teatrze Współczesnym, potem w Narodowym (1954-1966). Od 1966 do emerytury w roku 1985 w Teatrze Dramatycznym. Potem, gościnnie, występowała na scenach niemal wszystkich warszawskich teatrów. Erwin Axer tak o niej powiedział: „Każda jej rola błyszczy jak kryształ. Praca z nią należy do największych przyjemności reżysera. Ona jest tym kamertonem, który pozwala oceniać czystość gry całej orkiestry”. Od 2010 należała do zespołu Grzegorza Jarzyny w TR Warszawa.
Jednocześnie grała w filmach u takich reżyserów, jak Tadeusz Konwicki, Andrzej Wajda, Agnieszka Holland, Dorota Kędzierzawska, Jerzy Stuhr, Władysław Pasikowski.
Była najdłużej pracującą i żyjącą polską aktorką.
Z okazji 99. urodzin aktorki TR Warszawa na Facebooku pisał: „Pani Danusia jest dla naszego zespołu prawdziwym skarbem, wzbogaca nas swoją ogromną mądrością i klasą, wielką pogodą ducha i doskonałym poczuciem humoru. Jest inspirującym wzorem do naśladowania nie tylko w pracy, ale i w życiu.”
Wielokrotnie nagradzana za role filmowe i tetralne, m.in. Złotymi Lwami na festiwalu w Gdyni, Polską Nagrodą Filmową Orzeł, nagrodą Feliks Warszawski i wieloma innymi. Odznaczona Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski w 2015 r.
Zmarła w wieku 102 lat.
Szczegółowy biogram za http://www.filmweb.pl/person/Danuta+Szaflarska-3486.