Jan Ledwoch
Biografia
Ukończył gimnazjum, a następnie wydział filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów zetknął się z ruchem ziaraniarskim, był uczestnikiem akcji szerzenia oświaty na wsi. Propagował tworzenie czytelni, inicjował budowę szkół, zakładał orkiestry dęte, chóry, zespoły ludowe. Uczył chłopów dziejów ojczyzny i zasad samorządowo-spółdzielczych.
W okresie I wojny światowej współpracował z powiatowym komisarzem ludowym w powiecie włoszczowskim. Z listy PSL „Wyzwolenie” został wybrany w 1919 roku posłem.
Z chwilą odzyskania niepodległości Polski, w 1918 roku Jan Ledwoch walczył o demokrację samorządu terytorialnego w myśl hasła: „Kto rządzi gminą, ten rządzi Polską”. Domagał się obniżenia podatków samorządowych oraz usprawnienia działalności sejmików i rad gminnych, celem podniesienia poziomu życia mieszkańców. Opowiadał się za wsparciem inicjatyw chłopskich środkami funduszów samorządowych.
W styczniu 1926 roku Jan Ledwoch na skutek frondy grupy działaczy, która odeszła z PSL grupując „Wyzwolenie” i „Jedność Ludową”, współtworzył Stronnictwo Chłopskie. 23 marca 1926 roku na Radzie Naczelnej SCH Jan Ledwoch został wybrany skarbnikiem ZGSCH i Klubu Parlamentarnego oraz redaktorem naczelnym „Gazety Chłopskiej”.
W 1928 roku Jan Ledwoch został ponownie wybrany posłem, jednocześnie dużo pisał, jeździł i prowadził działalność społeczną na terenie powiatu włoszczowskiego, wchodząc do władz samorządu terytorialnego i spółdzielni rolniczej. Od 1929 roku Jan Ledwoch konsekwentnie przeciwstawiał się próbom radykalizacji Stronnictwa Chłopskiego. Doprowadziło to do stopniowej izolacji, odsunięcia się od władz naczelnych Stronnictwa.
Po klęsce wrześniowej Jan Ledwoch schodzi do podziemia, działa pod pseudonimem „Pług”. Organizował tajne nauczanie; zachęcał chłopów do czynu, opowiadał się za utworzeniem chłopskiej siły zbrojnej. Kres jego działalności położyła denuncjacja i aresztowanie wraz z księdzem Franciszkiem Nowakowskim, których osadzono w obozie koncentracyjnym w Oświecimiu. Po uwolnieniu z obozu wrócił do Irządz. Starał się ponownie włączyć w nurt pracy, przez krótki czas był prezesem Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Irządzach.
28 września 1998 roku Jego imieniem nazwano Szkołę Podstawową w Irządzach, której budowy był inicjatorem.