Andrzej Józef Stypiński
Biografia
syn Józefa (1880–1943) i Stanisławy Marianny z Wachowskich. Miał starsze siostry, Romanę i Sabinę.
Egzamin maturalny złożył w Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie w r. 1926 i tego roku podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
Od r. 1929 do wybuchu drugiej wojny światowej odbył kilkanaście podróży studyjnych, m.in. do Algierii, Belgii, Czechosłowacji, Francji, Hiszpanii, Jugosławii, Niemiec, Portugalii, Włoch i Szwajcarii. Podczas okupacji niemieckiej należał do AK, a przez kilka miesięcy w r. 1944 walczył w partyzantce w okolicach Warszawy. W l. 1945–7 pracował jako kierownik Pracowni Graficznej Biura Odbudowy Stolicy. Był autorem oprawy graficznej, pokazywanej w r. 1946, objazdowej wystawy „Warszawa oskarża” (edycje w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku). Obok plakatu projektował S. m.in. etykietki wyrobów firmy «Wedel» oraz ekskluzywną odzież na indywidualne zamówienia. Jego plakaty i etykiety charakteryzowały się czytelną kompozycją, czystą kolorystyką oraz syntetycznymi, kubizującymi formami ukazywanych postaci i przedmiotów.
W l. 1948–50 zaprojektował S. pawilony polskie na Wystawę Rolniczą w Pradze, Międzynarodowe Targi w Płowdiw i Międzynarodową Wystawę Konserw i Opakowań w Parmie. Należał do Stow. Architektów Polskich (od r. 1948) oraz ZPAP. Od r. 1950 wykładał w Katedrze Malarstwa, Rysunku i Rzeźby na Wydz. Architektury Politechn. Warsz. W l. 1951–6 był równocześnie kierownikiem Pracowni Wystawiennictwa przedsiębiorstwa Pracownie Sztuk Plastycznych, a w l. 1956–62 członkiem Komisji Rzeczoznawców firmy. W l. 1958–9 przewodniczył Sekcji Architektury Wnętrz przy Zarządzie Głównym ZPAP. W r. 1965 został członkiem Komisji Ocen Min. Kultury i Sztuki; od r. 1966 był również członkiem Komisji Problemowej Projektowania Wnętrz przy Ministrze Kultury i Sztuki. Równocześnie przez cały okres powojenny zajmował się projektowaniem i rozbudową wnętrz różnych gmachów publicznych w Warszawie, m.in. w r. 1945 Teatru Powszechnego, ok. r. 1963 Domu Studenckiego «Riwiera» (sale klubowa i teatralna oraz jadalnia), a w r. 1965, razem z S. Lubczyńskim Muz. Narodowego. W r. 1969 odszedł z Politechn. Warsz. i odtąd wykonywał prace zlecone. Zmarł 11 III 1975 w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w grobie rodzinnym.
S. był trzykrotnie żonaty: z Anielą z Malinowskich, absolwentką SGGW (rozwiedziony przed wybuchem drugiej wojny światowej), Kaliną Rauszerówną, studentką Wydz. Architektury Politechn. Warsz. (zginęła w r. 1944), i od r. 1946 z Jadwigą z Wegenków (ur. 1924). Z ostatniego małżeństwa pozostawił syna Filipa (ur. 1955).
Plakaty projektowane przez S-ego pokazano w l. 2002 i 2005 na wystawach „Polski plakat sportowy” i „Architektura plakatu – graficy architekci z kręgu Politechniki Warszawskiej 1915–1939” w Muz. Plakatu w Wilanowie, które posiada w zbiorach plakaty S-ego.
Architektura plakatu. Graficy architekci z kręgu Politechniki Warszawskiej w latach 1915–1939, W. 2005; Indeks artystów plastyków ZPAP, W. 1997; Polski plakat sportowy, W. 2002; – Pol. życie artyst. w l. 1915–39; – „Głos plastyków” R. 6: 1939 nr 1 s. 128; – Informacje żony, Jadwigi Stypińskiej z W.
Za: Polski Słownik Biograficzny.
Pełny biogram można przeczytać pod tym linkiem: Internetowy Polski Słownik Biograficzny