Jerzy Nofer
Biografia
Pionier i współtwórca medycyny pracy w Polsce.
Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, a następnie Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Częstochowie, gdzie zdał w 1929 egzamin dojrzałości. W 1933 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, a podczas wybuchu II wojny światowej był na V roku studiów. W czasie wojny był wolontariuszem i kierownikiem kolumny do walki z tyfusem plamistym, a także laborantem w Instytucie Produkcji Szczepionki Weigla w Częstochowie.
W sierpniu 1945 zamieszkał w Łodzi, gdzie podjął pracę jako asystent filii Państwowego Zakładu Higieny, początkowo na Oddziale Dezynfekcji, a następnie na Oddziale Higieny Pracy, pod kierownictwem Emila Palucha. Jednocześnie pracował w Katedrze i Zakładzie Higieny Ogólnej i Społecznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Łódzkiego oraz w Akademii Medycznej. 16 sierpnia 1948 uzyskał dyplom lekarza na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Łódzkiego.
W 1952 napisał pracę doktorską pod kierunkiem prof. dr. hab. med. E. Palucha ma Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi, tym samym uzyskując stopień naukowy doktora medycyny. W tym samym roku we wrześniu przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w Katedrze Higieny Akademii Medycznej w Warszawie pod kierunkiem Marcina Kacprzaka, a także pełnił funkcję zastępcy kierownika Oddziału Sanitarno-Higienicznego Akademii Medycznej. W latach 1955-1977 (z przerwą w latach 1961-1962) był dyrektorem Instytutu Medycyny Pracy w Przemyśle Włókienniczym i Chemicznym w Łodzi, w 1955 zostając jednocześnie kierownikiem Katedry Higieny Akademii Medycznej w Łodzi. 9 października 1968 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego.
Źródło - Wikipedia.